ارتقای شاخص جهانی نوآوری ایران در گزارش شاخص جهانی نوآوری ۲۰۱۹
در اساس تازه ترین گزارش سازمان جهانی مالکیت فکری (WIPO) برای رتبه بندی کشورها در شاخص جهانی نوآوری، ایران با ۴ پله صعود در رده ۶۱ جهان قرار گرفت. این در حالیست که رتبه‌بندی شاخص جهانی نوآوری که در سال ۲۰۱۸ منتشر شد , جمهوری اسلامی ایران با جهشی قابل توجه (۱۰ پله) از رتبه ۷۵ در سال ۲۰۱۷ به جایگاه ۶۵ در سال ۲۰۱۸ رسیده است. این در حالی است که رتبه ایران در این شاخص در سال ۲۰۱۵، ۱۰۶ بوده است. این روند کاهش نرخ رشد نوآوری را در سال ۲۰۱۹ بیان میکند.
امروزه نوآوری به‌عنوان یک مؤلفه کلیدی در رشد و توسعه کشورها و پیشرفت آن‌ها در عرصه‌های داخلی و بین‌المللی مطرح است. ارزیابی عملکرد نوآوری در سطح ملی، یکی از الزامات اولیه برای سیاست‌گذاری مناسب در حوزه علم و فناوری به شمار می‌رود و به همین دلیل، از سوی بسیاری از محققین و نهادهای مرجع در سطح جهان، مورد توجه قرار گرفته است. یکی از ارزیابی‌های جامع که طیف وسیعی از کشورها و مناطق مختلف را تحت پوشش قرار می‌دهد، شاخص جهانی نوآوری «Global Innovation Index-GII» است که با استفاده از مجموعه گسترده‌ای از شاخص‌ها و معیارهای مختلف، اقدام به ارزیابی وضعیت نوآوری و اولویت‌بندی کشورها می‌نماید.
شاخص جهانی نوآوری «GII»، یک ابزار دقیق کمی است که به سیاست‌گذاران و تصمیم‌گیران در مقیاس جهانی، کمک می‌نماید تا درکی عمیق و مناسب از چگونگی تحریک فعالیت‌های نوآورانه و اثرات آن بر رشد و توسعه اقتصادی جوامع به دست آورند. گزارش مذکور، ۱۲۹ کشور جهان را بر مبنای ۸۰ شاخص مختلف و در قالب ۷ رکن ، از قبیل نرخ ثبت مالکیت فکری، هزینه‌های آموزش و نشریات علمی و فنی، ارزیابی نموده و بر اساس امتیازات حاصل، آن‌ها را فهرست می‌نماید.
امتیاز و رتبه ایران در ارکان نوآوری جهانی:
- نهادها (امتیاز ۴۸.۸، رتبه ۱۱۶)
- سرمایه انسانی و تحقیقات (امتیاز ۳۷.۶، رتبه ۴۳)
- زیرساخت‌ها (امتیاز ۴۶.۰، رتبه ۶۸)
- پیچیدگی بازار (امتیاز ۴۰.۰، رتبه ۱۰۰)
- پیچیدگی کسب و کار (امتیاز ۲۲.۶، رتبه ۱۱۳)
- خروجی‌های دانش و فناوری (امتیاز ۲۷.۲، رتبه ۴۶)
- خروجی‌های خلاقانه (امتیاز ۳۲.۵، رتبه ۴۵)
شاخص جهانی نوآوری هر سال برای گزارش خود، تم مشخصی را در نظر می‌گیرد که تم اصلی گزارش امسال «ایجاد زندگی سالم-آینده نوآوری در پزشکی» است. در این گزارش، چشم‌انداز نوآوری پزشکی در ۱۰ سال آینده ناظر بر این موضوع که نوآوری‌های فناوری و غیرفناورانه تا چه میزان دسترسی عمومی به سلامت در سطح جهان را افزایش می‌دهند، مورد بررسی قرار گرفته است.
